Zamanı boşa harcamak

Çoğu zaman ne yaptığımızın farkında bile değiliz. Monotonlasan hayatımızda çoğu gün birbirinin tekrarı gibi. Bir şey katmadan öğrenmeden aynı şeyleri yapıp duruyoruz. Sonunda da sıkıntıdan patliyoruz. 

Ben artık hiçbir şey yapmıyorken bile oturup düşünüyorum. Gördüklerimi yaşadıklarımı hayatı diğer insanları neredeyim diğer insanlar nerede, hayatla ilgili bilgilerimi düşüne düşüne artirmaya çalışıyorum. En azından monoton her gün birbirinin aynı olan günlerin arasında düşünce dünyamda seyahatlere çıkarak bilgimi tecrübemi artıyorum. Bazen öyle bir çıkarım yapıyorum ki ne zamandır hatalı düşündüğümü ve o şeyin ne kadar yanlış olduğunu düşünüyorum. Beni böyle şeyler mutlu ediyor. Yanlışlarımi bulmak ve kendimi doğrultmak. Kendimi giderek daha olgun hale getiriyorum. Kendi kendime kuruntu yaptığım kendimi çokça korkuttugum şeyleri düşünüyorum ve onların üzerine gidiyorum. Bir bakıma kendimle çatışıp savaşıyorum. İçimdeki düşünceler fikirler meydan muharebesi içinde savaşıyor. Yanlış düşünceler ağır yara alıyor doğru ve sağlam düşünceler ayakta kalıp zafer olan ediyor. 

Kendi kendime düşünerek vakit geçirmek hoşuma gidiyor. Aslında kendi kendime de değil düşünen kişi o anda benim ama kafamda savaşan düşünceler anonim ve herkese ait. Düşüncenin belki de hayalin üzerimde olması bana ait olduğunu göstermiyor. Benim o anda bir şekilde bir yerden öğrendiğim ve üzerinde durduğum düşünce olarak geliyor. İnsanin sadece kendi fikri nasıl oluyor ki hem? Sadece kendi kendine türetip düşündüğü konu var mıdır? Hep bir yerlerden alıp öğrenip biz de satmiyor muyuz? Evet biraz değiştiriyoruz ama bizim değil ne yazık ki o düşünce. O bakımdan ben düşündüğüm hatta sahip olduğum herhangi bir şeyde tam olarak sahiplik hissetmiyorum. 

Her neyse, kısaca benim yaptığım şey kendi kendine şarkı söylemek gibi. Mırıldanıp mutlu olmaya çalışıyorum. Kendimle içimdeki düşünceler hislerle konuşup ne olup bittiğine bakıyorum. Dinliyorum, anlamaya çalışıyorum. Bazen yakin bazen uzak. Bazen dalıp gidiyorum bir şey düşünürken. Bazen daldan dala atlıyorum (aslında bu beynimizin yaptığı bir şey). Zamanı böyle değerlendirince bana daha keyifli geliyor. 

Yaptığım iş mesleğim mecburiyetten yaptığımız şeyler hep aynı şeyler ve hayatı sıradanlaştırıyor. Bu bana göre hiç değil. 

Benim keşfetmem öğrenmem gerekiyor. Öğrenmem gereken o kadar çok şey var ki.